TECHNOLOGIE PRODUKCJI FARMACEUTYCZNEJ

Klasyfikacja łatek według składu

Ze względu na skład mas klejących plastry dzielą się na zwykłe i gumowe. Plastry zwykłe (Emplastra Ordinarid) dzielą się na ołowiane, ołowiowo-żywiczne, ołowiowo-woskowe i żywiczno-woskowe w zależności od substancji dominujących w podłożu gipsowym. Plastry te zawierają jako obowiązkowy składnik mydło ołowiowe, które ma następujące pozytywne właściwości: nie ma twardości, łatwo łączy się z żywicami, woskami i różnymi substancjami leczniczymi, a także jest stabilne podczas przechowywania. Negatywną właściwością mydeł ołowiowych jest ich nieobojętność. Prosty plaster ołowiowy (Emplastrum Plumbi simplex). Do grupy plastrów ołowianych należy prosty plaster ołowiany, który jest chemicznie mieszaniną soli ołowiowych wyższych kwasów tłuszczowych (stearynowego, palmitynowego i oleinowego), a także zawiera ślady niezmydlanych tłuszczów i nie więcej niż 3% wody. Plaster składa się z 10 części oleju słonecznikowego, 10 części oczyszczonego tłuszczu wieprzowego, 10...

Klasyfikacja miękkich form dawkowania

7913

6764400

Na podstawie powyższego proponuje się następującą klasyfikację miękkich form dawkowania: 1. Maści według rodzaju podłoża dzielą się na trzy grupy: hydrofobowe (lipofilowe), hydrofobowe wchłaniające (emulsyjne) i hydrofilowe maści. Maści hydrofobowe (lipofilowe) są przygotowywane głównie na bazie węglowodorów (wazelina, olej wazelinowy, parafina) i mogą zawierać inne lipofilowe substancje pomocnicze (oleje roślinne, tłuszcze zwierzęce, woski, syntetyczne glicerydy i ciekłe polialkilo-loksany). Do ich składu można wprowadzić tylko niewielkie ilości wody lub roztworów wodnych. Maści hydrofobowe podczas stosowania mają działanie okluzyjne (uniemożliwiające kontakt z powietrzem), działają zmiękczająco, są trudne do zmycia wodą i nie mieszają się z wysiękiem. Maści hydrofobowe wchłaniające. Maści wchłaniające są hydrofobowe, jednak po wtarciu w skórę mogą wchłaniać (emulgować) wysięk. Podłoża do nich można podzielić na dwie grupy: podłoża hydrofobowe składające się z węglowodorów i...

Wykonywanie łatek gumowych

7911

6764383

Plastry gumowe (Collemplastra) są wykonane na bazie syntetycznej i naturalnej niewulkanizowanej gumy. Z dodatkiem żywic, balsamów, tłuszczopodobnych i innych substancji, takich jak przeciwutleniacze, zalety gumy jako podłoża gipsowego obejmują brak działania drażniącego na skórę, obojętność na wiele substancji leczniczych, elastyczność, odporność na powietrze i wilgoć. Istnieją również wady — słaba plastyczność i lepkość. Zazwyczaj dodaje się do niej kalafonię, aby je wyeliminować i uczynić gumową łatkę bardziej lepką.

Powłoka do tabletek

7833

6763605

Termin „powlekana powłoka” pochodzi od francuskiego słowa „dragee” i oznacza „nakładanie cukrowej powłoki”. Odsączona tabletka składa się z rdzenia tabletki zawierającego substancję leczniczą (substancję) i powłoki zawierającej kilka substancji pomocniczych. Rdzeń tabletki musi być wytrzymały mechanicznie. Tabletki, które mają zostać odsączone, nie powinny mieć płaskiego kształtu, aby uniknąć sklejania się. Rozważmy jedną ze starych metod powlekania — powlekanie cukrowe. Powlekanie cukrowe jest skutecznym sposobem nakładania dużych warstw powłok, przede wszystkim w celu zamaskowania smaku. Ten rodzaj powlekania jest stosowany w przypadku wrażliwych na temperaturę i kruchych stałych form dawkowania. Pierwszym etapem tej technologii jest rozpylanie roztworu do rozpylania na cząstkę (tabletkę, peletkę). Powietrze dostarczane do urządzenia odparowuje ciecz i osusza warstwę cukru. Przy przerywanym dostarczaniu roztworu cząstki pozostają w procesie, aż do osiągnięcia pożądanej grubości...

Granulacja i suszenie fluidalne

7957

6764842

Granulacja w złożu fluidalnym (PS) pozwala na połączenie operacji mieszania, granulacji, suszenia i pylenia w jednej maszynie. Dlatego metoda granulacji w PS jest coraz częściej stosowana w nowoczesnym przemyśle farmaceutycznym. Proces polega na mieszaniu sproszkowanych składników w zawieszonej warstwie, a następnie ich zwilżaniu cieczą granulującą przy ciągłym mieszaniu. Złoże fluidalne powstaje, gdy skierowane ku górze powietrze unosi warstwę cząstek stałych, która zaczyna „wrzeć” jak ciecz. Warstwa znajduje się w stanie fluidalnym. Siły działające na cząstki w stanie fluidalnym są w równowadze. Cząstki w złożu fluidalnym są mieszane tak wydajnie, że temperatura na całej wysokości złoża fluidalnego pozostaje stała. Ogólna konstrukcja aparatu ze złożem fluidalnym, w którym mieszanki tabletkowe są mieszane, granulowane i suszone.

Granulacja i suszenie rozpyłowe

7966

6764936

Ten rodzaj granulacji zaleca się stosować w przypadkach niepożądanego długotrwałego kontaktu granulatu z powietrzem, w miarę możliwości bezpośrednio z roztworu (np. przy produkcji antybiotyków, enzymów, produktów z surowców pochodzenia zwierzęcego i roślinnego). Wynika to z krótkiego czasu suszenia (od 3 do 30 sekund), niskiej temperatury materiału (40-60°C) i wysokiej temperatury nośnika, którą zapewniają duże prędkości względne i wysokie wartości siły napędowej procesu suszenia. Istnieją dwa sposoby przeprowadzenia tego procesu: natryskiwanie zawiesin wypełniaczy z dodatkiem środka wiążącego i proszku do pieczenia. Ilość fazy stałej w zawiesinie może wynosić 50-60%.

Zasady difilowe

7907

6764338

Bazy difilowe mają miękką konsystencję i łatwo rozprowadzają się po powierzchni skóry i błon śluzowych. Bazy difilowe dzielą się na dwie grupy - absorpcyjne i emulsyjne. Bazy absorpcyjne są hydrofobowe. Są to bezwodne kompozycje baz hydrofobowych z emulgatorem (surfaktantem), które mają zdolność włączania fazy wodnej w celu utworzenia układu emulsyjnego typu woda—olej. Ich skład najczęściej obejmuje mieszaniny wazeliny, oleju wazelinowego, cerezyny i innych węglowodorów z emulgatorami. Surfaktanty, które są częścią baz absorpcyjnych, zwykle przyczyniają się do zwiększenia aktywności terapeutycznej maści. Absorpcja Zasady difilowe można podzielić na dwie grupy: Zasady difilowe składające się z węglowodorów i emulgatorów (surfaktantów) typu woda—olej (wazelina i lanolina lub alkohole wosku wełnianego), do których można wprowadzić znaczne ilości wody lub roztworów wodnych w celu utworzenia emulsji woda—olej; Zasady difilowe, które są...

Kapsułkowanie metodą powlekania w złożu fluidalnym

7838

6763653

Nakładanie powłok w złożu fluidalnym drobnych cząstek w warunkach nadkrytycznych jest nową rozwijającą się technologią przeznaczoną do kapsułkowania produktów termolabilnych. Ciecze nadkrytyczne są wyjątkowymi rozpuszczalnikami, ponieważ ich gęstość jest podobna do gęstości cieczy, podczas gdy lepkość i współczynnik dyfuzji są zbliżone do tych wskaźników dla gazów. Natryskiwanie roztworów nadkrytycznych umożliwia uzyskanie kropel i cząstek o rozmiarach submikronowych, a także natryskiwanie innych cząstek. Ponieważ siły kohezji i adhezji dla roztworów nadkrytycznych są małe w porównaniu do tych wskaźników dla rozpuszczalników organicznych, siła ściskania kapilarnego jest nieznaczna.

Plastry musztardowe to rodzaj łat gumowych

7909

6764366

Są to prostokątne arkusze papieru o wymiarach 8x12,5 cm, pokryte z jednej strony klejem kauczukowym i warstwą proszku z nasion gorczycy o niskiej zawartości tłuszczu o grubości 0,3-0,5 mm. Proszek uzyskuje się z nasion gorczycy czarnej (Semina Sinapis nigra) i gorczycy Sarepta (Semina Sinapis junceae), które zawierają glikozyd sinigrynę, rozszczepiony pod wpływem enzymu mirozyny na glukozę, wodorosiarczan potasu i olejek gorczycowy (alliloizotiocyjanian). Jest to najbardziej niezbędny olejek gorczycowy i powoduje silne podrażnienia i zaczerwienienia skóry. Nasiona gorczycy zawierają do 35% oleju tłustego, którego obecność ma zły wpływ na jakość plastrów gorczycowych, ponieważ powoduje jełczenie proszku i pogarsza ich działanie lecznicze.

Wprowadzenie do technologii produkcji kapsułek medycznych

7775

6763020

Kapsułka (od łac. capsula — obudowa lub skorupka) jest odmierzaną postacią dawkowania składającą się z leku zamkniętego w skorupce. W 1846 roku Francuz Jules Leuby otrzymał patent na „metodę wytwarzania powłok leczniczych”. Jako pierwszy zaczął wytwarzać dwuczęściowe kapsułki, które otrzymywał poprzez zanurzanie metalowych kołków zamocowanych na dysku w roztworze żelatyny. Dwie części dopasowano do siebie i utworzono „cylindryczne pudełko w kształcie kokonu jedwabnika”. W tych kapsułkach farmaceuci mogli już umieszczać proszki lub ich mieszanki, sporządzane według recepty lekarskiej. W swojej współczesnej formie metoda ta jest stosowana w produkcji stałych kapsułek żelatynowych dwuskorupowych. Kapsułki w ich współczesnej formie można uznać za stosunkowo młodą postać dawkowania. Impulsem do opracowania takiej postaci dawkowania, jaką są kapsułki, był początek powszechnego stosowania antybiotyków w praktyce medycznej, charakteryzujących się nieprzyjemnym gorzkim...