Tego typu powłoka jest stosowana w postaciach dawkowania o przedłużonym uwalnianiu, w których początkowa dawka substancji leczniczej jest uwalniana do organizmu, a pozostałe (podtrzymujące) dawki są uwalniane ze stałą szybkością, aby zapewnić utrzymanie pożądanego stężenia terapeutycznego. Postacie dawkowania o ciągłym, równomiernie przedłużonym uwalnianiu zapewniają podtrzymujący efekt substancji leczniczej. Są one skuteczniejsze niż formy o okresowym uwalnianiu, ponieważ zapewniają stałe stężenie leku w organizmie na poziomie terapeutycznym bez wyraźnych skrajności, nie przeciążają organizmu nadmiernie wysokimi stężeniami. Postacie dawkowania wykorzystujące powłoki o przedłużonym uwalnianiu unikają konieczności wielokrotnego podawania leku do organizmu, szczególnie w przypadku leków, które wymagają utrzymania stałego stężenia we krwi przez długi okres czasu. Ponadto, przedłużone uwalnianie jest stosowane w przypadku leków o dużej dawce, których szybkie uwalnianie powoduje niepożądane skutki uboczne (np. tworzenie się wrzodów z szybkim uwalnianiem chlorku potasu w przewodzie pokarmowym). Metody tworzenia produktów leczniczych o przedłużonym uwalnianiu substancji leczniczej obejmują: zwiększenie wielkości cząstek substancji leczniczej; umieszczenie substancji leczniczej w matrycy; powlekanie substancji leczniczej lub postaci dawkowania zawierającej substancję leczniczą; oraz tworzenie kompleksów substancji leczniczej z materiałami takimi jak żywice jonowymienne.

Materiały odpowiednie do powlekania o przedłużonym uwalnianiu to: mieszanina wosków (np. wosku pszczelego) z monostearynianem glicerolu, kwasem stearynowym, kwasem palmitynowym, monopalmitynianem glicerolu i alkoholem acetylowym. Tworzą polimery, które powoli rozpuszczają się lub rozkładają w przewodzie pokarmowym; szelak i Zeina, które nie rozkładają się przy niskich wartościach pH; etyloceluloza, która tworzy otoczkę wokół postaci dawkowania, która nie rozkłada się w przewodzie pokarmowym. Jest jednak przepuszczalny dla wody, która rozpuszcza substancję leczniczą, w wyniku czego ta ostatnia dyfunduje do przewodu pokarmowego; żywice akrylowe, których mechanizm działania jest podobny do działania etylocelulozy, tj. następuje kontrolowana dyfuzja substancji leczniczej przez powłokę; octan celulozy (dioctan lub trioctan); elastomery silikonowe. Rozwój leków o przedłużonym uwalnianiu przy użyciu technologii powlekania można przeprowadzić na różne sposoby, takie jak nakładanie odpowiednich powłok foliowych na: suche granulki (zarówno heterogeniczne, jak i sferonizowane); mikrosfery zawierające substancję leczniczą lub pokryte substancją leczniczą; kryształy substancji leczniczej; substancja lecznicza — kompleksy żywic jonowymiennych; tabletki (w tym minitaby).