Aby proszek mógł się zgranulować, musi być w pewnym stopniu zwilżony. W tym celu proszki miesza się z cieczami granulującymi. Optymalna ilość humektanta jest ustalana doświadczalnie (na podstawie właściwości fizycznych i chemicznych proszków) i określana w przepisach. Jeśli humektanta jest za mało, granulki będą się kruszyć po wysuszeniu, jeśli humektanta jest dużo, masa będzie lepka, lepka i słabo zgranulowana. Masa o optymalnej zawartości wilgoci to wilgotna, gęsta mieszanka, która nie przykleja się do dłoni, ale kruszy się na pojedyncze grudki po ściśnięciu. Spoiwa są niezbędne do wiązania cząstek proszku i zapobiegania rozerwaniu powierzchni gotowych tabletek, tj. do zwiększenia wytrzymałości tabletek i ich odporności na pękanie. Ciecz wiążąca (granulująca) uderza w stałe cząstki proszku, zwilżając je i tworząc „mostki” cieczy.

Podczas odwodnienia mieszaniny substancji czynnych i pomocniczych z cieczą granulującą ciecz wiążąca «Mostki» stopniowo zamienia się w stałe «Mostki», w wyniku czego powstają aglomeraty (końcowe granulki o strukturze «kuli śnieżnej»). Cząstki są łączone przez siły molekularne, elektrostatyczne i kapilarne. Powstawanie «mostów» może nastąpić w wyniku reakcji chemicznych. Granulacja na mokro pozostaje najczęściej stosowaną metodą wytwarzania mieszanin tabletek. Istnieją co najmniej cztery różne warianty metody: Granulacja mieszanin leków i substancji pomocniczych przy użyciu roztworu wiążącego. Granulacja mieszaniny leku i substancji pomocniczej ze spoiwem i czystym rozpuszczalnikiem.
Granulowanie mieszaniny leku i substancji pomocniczych oraz części spoiwa przy użyciu roztworu pozostałego spoiwa.