Stopień dyspersji w maściach emulsyjnych i kremach określa się w zależności od koloru zdyspergowanej fazy. W tym przypadku określa się średnicę 1000 kropli, a następnie procent kropelek o różnych rozmiarach oblicza się jako procent. Metoda jest łatwa do wykonania, jednak standardy jakości kremów emulsyjnych i maści nie zostały jeszcze wskazane w żadnej farmakopei. Określenie pH maści jest konieczne do kontrolowania zachowania leków i bazy podczas przechowywania. Przesunięcie pH wskazuje na zmianę ich właściwości fizykochemicznych. Aby określić pH maści i kremów, próbkę produktu wlewa się do 50 ml wody destylowanej o temperaturze 50–60 ° C i wstrząsa na wibratorze przez 30 minut. Powstały ekstrakt jest filtrowany i przeprowadzane jest miareczkowanie potencjometryczne zgodnie z metodą GF. Wszystkie maści produkowane przez firmy farmaceutyczne mają gwarantowany okres trwałości, podczas którego, jeśli są właściwie przechowywane, muszą pozostać stabilne. Stabilność maści zależy od niezmienności zawartości substancji leczniczych (w ramach ustalonej tolerancji), właściwości strukturalnych i szybkości uwalniania substancji leczniczych. Szczególnie ważna jest weryfikacja stabilności maści w przypadku, gdy są to układy emulsyjne. Jedną z dopuszczalnych metod sprawdzania stabilności takich maści jest metoda określania oporności koloidalnej. Ocenę stabilności koloidalnej kremu lub maści przeprowadza się w wirówce z prędkością 6000 obr / min / min przez 5 minut Pod wpływem siły odśrodkowej emulsja ulega szybszemu zniszczeniu; tym jest mniej stabilny. Brak rozwarstwienia próbki produktu wskazuje na stabilność kompozycji. Stabilność termiczną produktu określa się przez ogrzewanie maści lub kremu w piekarniku w temperaturze 60 ° C przez 1 godzinę. Jeśli produkt jest wysokiej jakości, próbka powinna pozostać jednorodna bez rozwarstwiania się. Czasami w maściach i kremach konieczne jest określenie właściwości strukturalnych i mechanicznych (maksymalne naprężenie ścinające, które charakteryzuje wytrzymałość struktury i konsystencję maści oraz lepkość plastyczną charakteryzującą przebieg układu ze zniszczoną strukturą) , stopień uwalniania leków z leku oraz stabilność produktu w różnych warunkach przechowywania. Zazwyczaj te definicje są przeprowadzane podczas opracowywania nowych lub ulepszania istniejących maści i kremów. Konsystencja maści i podstaw maści wymaga obiektywnej oceny, ponieważ wpływa ona na procesy ich przygotowania i pakowania, łatwość nakładania maści na skórę i uwalnianie z nich substancji leczniczych. Jednym z głównych czynników, od których zależy konsystencja maści, jest maksymalne naprężenie ścinające. Charakteryzuje on zdolność maści do wykazywania pewnego oporu podczas rozmazywania, zdolność do wyciskania z tubek, dozowników itp. Najwyższym (lub krytycznym) naprężeniem ścinającym jest siła w dynach działająca na powierzchni 1 cm2 stycznie do płaszczyzna przemieszczenia i powodująca nieodwracalne odkształcenie układu.

Maksymalne naprężenie ścinające jest również nazywane punktem przepływu, co oznacza naprężenie niezbędne do rozpoczęcia przepływu systemu (z powodu jego nieodwracalnego odkształcenia). Im wyższa wartość tej wartości, tym trudniej rozmazuje się maść. Jest to ważna cecha maści i podstaw maści, ponieważ określa łatwość użycia maści. Zazwyczaj układ Volarovicha lub stożkowy plastometr stosuje się do określenia maksymalnego naprężenia ścinającego. Lepkość plastyczna - kolejna ważna cecha reologiczna maści i podstaw maści - jest określana na wiskozymetrze rotacyjnym RV-8 układu Volarovicha. Stopień uwalniania leków jest kryterium oceny jakości maści, która powinna być najważniejsza w standaryzacji i odrzucaniu (sprawdzanie, czy jakość produktu spełnia wymagania normy) maści. Opracowano metody określania stopnia uwalniania leków in vitro i in vivo. Metody in vitro. Techniczna realizacja eksperymentów in vitro może być różna i zależy głównie od właściwości zawartych preparatów. Metoda bezpośredniej dyfuzji. W takim przypadku próbka maści powinna pozostawać w bezpośrednim kontakcie z ośrodkiem, w którym dyfunduje substancja lecznicza. Metoda dyfuzji membranowej. Istotą metody jest oddzielenie badanej maści od środowiska wodnego półprzepuszczalną membraną. Mogą to być błony celofanowe lub lipidowe pochodzenia zwierzęcego, na przykład błona jaja, kawałek jelita lub skóra zwierzęcia. Środkami do dializy są roztwory wodne lub woda. Konstrukcja sprzętu tych badań może być inna. W ostatnich latach pojawiło się wiele instalacji, które zbliżają warunki eksperymentalne do warunków żywego organizmu. Najczęściej są to instalacje dwukomorowe oddzielone membranami lub systemami membranowymi. W jednej komórce jest maść, w drugiej znajduje się podłoże do dializy. Pomimo różnic konstrukcyjnych instalacje podlegają tej samej zasadzie i odzwierciedlają te same zależności. Metody in vivo. W przeciwieństwie do metod in vitro, metody te pozwalają ocenić dwa procesy jednocześnie: zdolność bazy maści do uwalniania aktywnych składników i stopień resorpcji aktywnych składników przez skórę. Metody in vivo obejmują następujące badania: Oznaczanie resorbowanej ilości leków na podstawie różnicy między nałożoną próbką maści a jej niewchłanialną częścią. Podobna ocena jest dopuszczalna zarówno na skórze zwierząt, jak i ludzi. Pewną ilość maści nakłada się i równomiernie wciera w ściśle ograniczony obszar skóry za pomocą szablonu. Dzięki temu mankietowi w tym obszarze przykładany jest nacisk 100 mmHg. Sztuka.

WIELKI KATALOG SPRZĘTU FARMACEUTYCZNEGO
Stale aktualizowany katalog różnych urządzeń farmaceutycznych ze zdjęciami, opisami, filmami i cenami.

SPECJALIŚCI I TECHNOLOGIE
Mamy szerokie powiązania w środowisku farmaceutycznym, znajdziemy każdego specjalistę, pomożemy w rozwoju sprzętu i technologii

DYSKUSJA SWOICH POMYSŁÓW DO PRODUKCJI
Pomożemy w ocenie Twoich pomysłów. Bogate doświadczenie w organizowaniu różnych branż i wytwarzaniu produktów. Cenna rada.

MENEDŻER OSOBISTY 24 GODZINY
Komunikujesz się we wszystkich kwestiach, od pierwszej konsultacji po odbiór sprzętu, z jednym specjalistą.